E Stim / Tens / Stymulacja elektryczna

Przezskórna elektryczna stymulacja nerwów (TENS) to elektromedyczna terapia prądem stymulującym z jednofazowymi lub (najczęściej) dwufazowymi impulsami prostokątnymi (prąd zmienny) o niskiej częstotliwości, 2-4 Hz (niska) lub wysokiej częstotliwości, 80-100 Hz (wysoka), która jest stosowana głównie w leczeniu bólu (analgezja) i stymulacji mięśni. Formy prądu mogą występować jako stałe sekwencje impulsów prostokątnych impulsów igłowych lub jako przerywane sekwencje impulsów, burst Tens. Technika TENS została opracowana w latach 70. ubiegłego wieku. Chociaż od pewnego czasu prowadzono eksperymenty z neurostymulacją, racjonalne zastosowanie rozpoczęło się dopiero wraz z teorią kontroli bramki bólu (Patrick David Wall/Bill Sweet, C. Norman Shealy i inni).

Sposób działania

Skuteczność TENS jest przedmiotem kontrowersyjnej debaty. Istnieją badania, które wykazują skuteczność w porównaniu z placebo, a także badania, które nie były w stanie wykazać żadnej przewagi na korzyść TENS. Dostępne dane z badań są niewystarczające do jednoznacznej oceny skuteczności.

Grupa robocza Amerykańskiej Akademii Neurologii (AAN) pod kierownictwem R. Dubinsky'ego chciała dowiedzieć się, czy TENS jest skuteczny w leczeniu bólu w chorobach neurologicznych i przeprowadziła metaanalizę. Do kwietnia 2009 r. zidentyfikowano łącznie jedenaście badań, które spełniały kryteria włączenia, tj. badały TENS w porównaniu z placebo lub inną terapią i obejmowały co najmniej dziesięciu pacjentów. Dostępne były dwa badania klasy II dotyczące bólu pleców, które wydawały się wykazywać umiarkowane korzyści. Z kolei dwa badania klasy I, których moc pozwalała na wykrycie 20% różnicy w liczbie pacjentów, którzy odnieśli korzyści z leczenia, oraz jedno badanie klasy II nie wykazały pozytywnego efektu. Ponieważ badania klasy I dostarczają najsilniejszych dowodów, autorzy uważają, że TENS należy sklasyfikować jako nieskuteczny w leczeniu bólu pleców.

W przypadku leczenia łagodnego bólu w dystalnej polineuropatii u chorych na cukrzycę istnieją dwa badania klasy II, w których TENS porównywano z pozorowaną TENS, a także badanie klasy III, w którym stymulację mięśni o wysokiej częstotliwości testowano w porównaniu z TENS. W porównaniu z placebo, prawdziwa TENS wykazała umiarkowane zmniejszenie intensywności bólu w wizualnej skali analogowej w dwóch badaniach klasy II, podczas gdy w badaniu klasy III większy odsetek leczonych doświadczył korzyści ze stymulacji mięśni. Autorzy konkludują, że TENS może mieć pewną skuteczność w leczeniu bolesnej neuropatii cukrzycowej. Istnieje jednak wiele innych metod leczenia tego objawu, z których żadna nie została bezpośrednio porównana z TENS. Neurolodzy stwierdzili, że dowody na skuteczność tak często stosowanej terapii jak TENS w leczeniu zespołów bólowych są bardzo słabe. Nie mogą oni zalecić tej metody do stosowania w bólu pleców na podstawie dowodów na poziomie A. Chociaż TENS można rozważyć do stosowania u pacjentów z bólem cukrzycowym, jakość dowodów nie jest bardzo wysoka.

Elektrostymulacja (znana również jako elektroseks, estyma lub e-stymulacja) odnosi się do stymulacji za pomocą pomocy elektrycznych lub elektronicznych. Nie ma znaczenia, czy odbywa się to za pomocą prądu stałego, czy prądu przemiennego o niskiej częstotliwości. Stymulacja jest przeprowadzana przy użyciu specjalnych urządzeń, takich jak fioletowe ściany.

Stymulacja elektryczna rozwinęła się z technologii medycznego prądu stymulującego. Pierwsze terapie wykorzystujące prądy stymulujące zostały opracowane około 1900 roku przez Walthera Nernsta. Znacznie później, około lat pięćdziesiątych XX wieku, uznano, że terapie te mogą również zapewniać stymulację seksualną. Pierwsze kroki w kierunku elektrostymulacji zostały podjęte za pomocą urządzenia o nazwie Relaxacisor, które w rzeczywistości było przeznaczone do stymulacji mięśni. Elektrody były umieszczane bezpośrednio na genitaliach lub w ich pobliżu. Techniki te zostały wkrótce zintegrowane z grami BDSM.