E Stim / Tens / Elektrische stimulatie

Transcutane elektrische zenuwstimulatie (TENS) is een elektromedische stroomstimulatietherapie met monofasische of (meestal) bifasische rechthoekige pulsen (wisselstroom) met een lage frequentie, 2-4 Hz (laag), of een hoge frequentie, 80-100 Hz (hoog), die voornamelijk wordt gebruikt voor pijnbehandeling (analgesie) en spierstimulatie. De stroomvormen kunnen voorkomen als constante pulssequenties van rechthoekige naaldpulsen of als onderbroken pulssequenties, burst Tens. De TENS-techniek werd ontwikkeld in de jaren 1970. Hoewel er al langer geëxperimenteerd werd met neurostimulatie, begon de rationele toepassing pas met de gate control theorie van pijn (Patrick David Wall/Bill Sweet, C. Norman Shealy en anderen).

Werking

De effectiviteit van TENS is onderwerp van controversiële discussie. Er zijn onderzoeken die effectiviteit aantonen in vergelijking met een placebobehandeling, maar er zijn ook onderzoeken die geen voordeel ten gunste van TENS hebben kunnen aantonen. Er zijn onvoldoende onderzoeksgegevens beschikbaar voor een sluitend oordeel over de werkzaamheid.

Een werkgroep van de American Academy of Neurology (AAN) onder leiding van R. Dubinsky wilde weten of TENS effectief is bij de behandeling van pijn bij neurologische aandoeningen en voerde een meta-analyse uit. In april 2009 waren er in totaal elf studies geïdentificeerd die voldeden aan de inclusiecriteria, d.w.z. die TENS onderzochten in vergelijking met placebo of een andere therapie en minstens tien patiënten includeerden. Er waren twee klasse II studies beschikbaar voor rugpijn, die een matig voordeel leken aan te tonen. Daarentegen lieten twee klasse I onderzoeken, die voldoende power hadden om een verschil van 20% te detecteren in het aantal patiënten dat baat had bij de behandeling, en één klasse II onderzoek geen positief effect zien. Aangezien klasse I onderzoeken het sterkste bewijs leveren, zijn de auteurs van mening dat TENS moet worden gecategoriseerd als ineffectief bij de behandeling van rugpijn.

Voor de behandeling van milde pijn bij distale polyneuropathie bij diabetici zijn er twee klasse II-onderzoeken waarin TENS werd vergeleken met sham TENS, evenals een klasse III-onderzoek waarin hoogfrequente spierstimulatie werd vergeleken met TENS. Vergeleken met placebo liet echte TENS in de twee klasse II-onderzoeken een matige afname zien van de pijnintensiteit op een visuele analoge schaal, terwijl in het klasse III-onderzoek een groter deel van de behandelden voordeel ondervond van de spierstimulatie. De auteurs concluderen dat TENS mogelijk enige werkzaamheid heeft bij de behandeling van pijnlijke diabetische neuropathie. Er zijn echter een aantal andere therapeutische benaderingen voor dit symptoom, waarvan er geen direct is vergeleken met TENS. De neurologen concluderen dat het bewijs voor de effectiviteit van een therapie die zo vaak wordt gebruikt als TENS voor pijnsyndromen erg zwak is. Ze kunnen de methode niet aanbevelen voor gebruik bij rugpijn op basis van bewijs van niveau A. Hoewel TENS kan worden overwogen voor gebruik bij patiënten met diabetische pijn, is de kwaliteit van het bewijs niet erg hoog.

Elektrostimulatie (ook bekend als elektrosex, estim of e-stim) verwijst naar stimulatie met elektrische of elektronische hulpmiddelen. Het maakt niet uit of dit gebeurt met gelijkstroom of laagfrequente wisselstroom. De stimulatie wordt uitgevoerd met speciale apparaten zoals violette wanden.

Elektrische stimulatie heeft zich ontwikkeld uit de medische stimulatiestroomtechnologie. De eerste therapieën met stimulatiestromen werden rond 1900 ontwikkeld door Walther Nernst. Veel later, rond de jaren 1950, werd erkend dat deze therapieën ook seksuele stimulatie konden bieden. De eerste stappen in de richting van elektrostimulatie werden gezet met een apparaat genaamd de Relaxacisor, dat eigenlijk bedoeld was voor spierstimulatie. De elektroden werden direct op of bij de genitaliën geplaatst. Deze technieken werden al snel geïntegreerd in BDSM-spellen.